Uit je coconnetje

Sinds ons besluit om met het medische traject te stoppen enkele weken geleden leefde ik op sociaal vlak in een coconnetje. Rustig en veilig in mijn eigen wereldje van gedachten, emoties en verdriet.

Door: Sophie

Ik liep vele rondjes in de krochten van mijn eigen hersenspinsels, startte samen met een therapeut de echte zoektocht naar mijn gevoel en ik luisterde heel wat muziek die mij tot tranen roerde. Hoe verdrietig en energieloos ik me ook af en toe voelde, ik vond het wel prima zo.

Doorgeprikt
Afgelopen weekend werd ik uit mijn coconnetje gehaald. Er stond al een langere tijd een weekendje gepland met mijn liefste vriendin en twee van haar vriendinnen. Wat moest daar nou van worden? Eerlijk gezegd zag ik er best tegenop. De gemoedstoestand waarin ik me bevond was weliswaar niet aller prettigst, maar was wel een manier om echt stil te staan bij het verdriet om mijn onvervulde kinderwens. Er zo mee bezig zijn voelde ook wel als een erkenning voor het gemis. En wat als dit coconnetje nu ineens zou worden doorgeprikt? Ik ken mezelf; in gezelschap van anderen gaat al gauw het masker van ‘vrouw van de wereld’ op. Was dat niet een soort verloochening van mijn eigen verdriet? En oh jee, alle drie hebben kinderen. Drie keer raden waar de gesprekken dan over gaan.

Vrouwen onder elkaar
Het werd een heerlijk weekend! Wat fijn om me mee te laten voeren in het prachtige Leiden. Terug in de tijd. Meisjes onder elkaar op onze slippertjes met gepedicuurde voetjes. En wat trekken we vanavond aan? Hakken of geen hakken? Dertigers onder elkaar die onder het genot van een glas wijn de dagelijkse beslommeringen bespreken. En ja, dat ging ook over de kinderen. Prima. Hun prachtige gezinnen hebben net zoveel bestaansrecht als mijn onvervulde kinderwens. Ook daar was ruimte voor. Maar ook vier vrouwen onder elkaar met ieder haar eigen bagage te dragen. Mooie gesprekken over de geneugten, kwetsbaarheden en verliezen in het leven.

Ik leef!
Bij thuiskomst voel ik me energiek, relaxed en blij. Ik leef! En morgen? Wie weet hoe ik me dan voel. Alles kan. Want ik weet nu, het is er beide: parallel geschakelde gemoedstoestanden die elkaar prima verdragen. Soms is de een op de voorgrond, dan weer de ander. Er is ruimte voor allebei. Sterker nog, misschien kan het een wel niet zonder het ander. Hoe kun je frivoliteit ervaren als je niet ook zwaarte kent? Hoe kun je een diepgaand gesprek waarderen als je niet ook kunt giechelen over iets onbenulligs? Kortom, ik heb met volle teugen genoten! Wanneer gaan we weer?