Eva gebruikt antidepressiva

Voor veel vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen geldt dat ze het – na enige tijd – behoorlijk moeilijk krijgen.

Therapie kan dan uitkomst bieden, maar soms is dat niet genoeg. De therapeut van Eva constateert een depressie en vindt het tijd voor antidepressiva.

Tekst: Denise Hilhorst

Eva: ‘Ik ga starten met het slikken van antidepressiva. Het is een van de moeilijkste beslissingen die ik in mijn leven heb moeten maken. Het is een tijdelijke weliswaar, maar daar weegt hij niet minder om. Ik zal eraan moeten wennen, maar ik denk ook dat het me rust gaat geven.’

Wegmoffelen
‘Toen we net probeerden om zwanger te raken, verstopte ik het potje foliumzuur als er bezoek kwam. Het zou zo jammer zijn als iemand het zou zien en zo zou ontdekken dat we probeerden een kindje te krijgen. Ik wilde dat het een verrassing was als we konden aankondigen dat ik zwanger was. Toen dat o zo gewenste kindje uitbleef, kwam er na enige tijd naast het potje foliumzuur een stripje angstdempers te liggen. Nadat ik ongeveer een jaar tevergeefs had geprobeerd om zwanger te worden, ben ik in september 2013 in therapie gegaan. Mijn nog onvervulde kinderwens was niet de enige aanleiding, maar het had zeker een grote invloed op mijn gemoedstoestand. Een paar maanden later werd duidelijk dat ik angstaanvallen heb. Mijn therapeut vond het een goed idee als ik met angstdempers zou beginnen wanneer ik voelde dat ik die nodig had. Mijn huisarts heeft ze uiteindelijk voorgeschreven. En ook die moffelde ik weg achter de koffiepot wanneer er mensen langskwamen. Uit schaamte dat ik ze nodig had, ook al was het maar voor af en toe.’

Niet mezelf
‘De angstdempers helpen me ook om de therapie te kunnen blijven volgen. Therapie is niet makkelijk voor me. Het is confronterend en bij mij komt er vooral angst naar boven, die soms zelfs blokkerend werkt. Door de angstdempers kan ik de therapie aan. Ik ga vooruit, langzaam, maar gestaag. Niettemin is het nog altijd lastig om me staande te houden. De energie daarvoor begint nu echt op te raken. Ik merk aan veel dingen dat ik mezelf niet ben. Ik ben een heel sociaal mens, vind het leuk om met mensen in contact te zijn. Nu ga ik sociaal contact uit de weg. En áls ik in het bijzijn van anderen ben, dan zet ik een pokerface op. Het voelt te onveilig om echt te zeggen hoe het met me gaat. Maar toneel spelen kost ontzettend veel energie, energie die ik bijna niet meer heb. Ik wilde er lange tijd voor mezelf, maar ook voor de buitenwereld, niet aan toegeven dat ik mijn dieptepunt had bereikt.’

Openheid
‘Nu is dan toch dat moment gekomen. In goed overleg met mijn therapeut heb ik besloten dat er naast dat stripje angstdempers ook antidepressiva gaan komen. Hij heeft namelijk vastgesteld dat ik depressief ben. Ik vind het ontzettend moeilijk, maar het is een weloverwogen besluit. En daarnaast heb ik nóg een besluit genomen. Het foliumzuur, de angstdempers en de antidepressiva blijven liggen waar ze liggen als ik bezoek krijg. Geen verstopacties meer. Voor mij is dat de eerste stap naar meer openheid. Een soort wanhoopsdaad om toch te laten zien hoe het met me gaat.
Voorlopig zetten we onze kinderwens even on hold. Niet alleen omdat ik medicijnen gebruik, het is nu ook tijd om mezelf op de eerste plaats te zetten. Ik kan mijn ogen wel uit mijn kop janken, zo moeilijk vind ik dat. Maar ik denk dat het goed is. Antidepressiva zijn niet zaligmakend, dat besef ik goed, maar misschien geven ze me net even dat steuntje in de rug. Of die ene ladder. Want tenslotte kun je vanuit je dieptepunt alleen nog maar omhoog klimmen.’