Kevin pleit voor openheid

Kevin en zijn vrouw Patricia zitten al meer dan een half decennium in de medische molen. In het begin hielden ze het allemaal een beetje stil. Maar door de jaren heen kwam Kevin erachter dat erover vertellen goed is. “Openheid zorgt voor openheid. Je ontdekt dat mensen je begrijpen, je steunen en dat er veel meer mensen mee bezig zijn dan je denkt.”

Tekst: Mandy van Dijk

Het is een vooroordeel dat ze in de harde mannenwereld van de zeecontainers – waar Kevin (28) werkt – niet over gevoelens praten. In de praktijk valt dat erg mee, vertelt hij. Kevin is chauffeur op een containerheftruck en vindt het geen probleem om de havenmedewerkers over zijn situatie te vertellen.

Niet taboe
Kevin en zijn vrouw Patricia zitten al jaren in de medische molen. Zes jaar geleden begonnen ze met IUI-behandelingen, daarna gingen ze vlot door naar het ICSI-traject. Een lange, emotionele en ook fysiek zware tijd voor het stel. Dan kan het ontzettend fijn zijn om af en toe je hart te luchten. Niet alleen bij vrienden en familie, maar ook op het werk. “Mensen vragen toch regelmatig of je kinderen hebt, dan is het prettig om te uiten dat we wel graag willen. In de zeecontainers accepteert iedereen het goed. Het is een keiharde wereld, maar dit soort gesprekken zijn absoluut niet taboe.”

Luchtige reactie
Kevin is een groot voorstander van openheid over de situatie waar ze in zitten. Hij merkt zelfs dat zijn openheid ervoor zorgt dat andere mensen makkelijker praten over hun fertiliteitsproces of moeilijkheden. Openheid zorgt voor openheid, denkt Kevin. Maar hij was niet altijd zo. “Eerst hielden we het allemaal wat meer onder de pet. Maar op een gegeven moment wilde ik het toch kwijt. Ik vertelde het één collega, peilde zijn reactie. Hij deed er gelukkig vrij luchtig over, op een goeie manier dan, stelde veel vragen.”

Hetzelfde schuitje
Andere collega’s bleken in hetzelfde schuitje te zitten. “Bij een oude werkgever vertelde een collega dat hij samen met zijn vrouw middenin het IVF-traject zat. Hij vond het eng om erover te beginnen, maar mijn verhaal trok hem over de streep. Uiteindelijk hebben ze twee kinderen mogen krijgen.” Een ander voorbeeld was die ene collega die wist dat het moeilijk was om te verwekken, maar bewust de medische molen meed. “Hij vertelde dat hij alleen de natuurlijke manier wilde proberen. Als het komt, dan komt het. Een van de verhalen die ik anders niet gehoord had.”

Vertellen met een glimlach
Kevin denkt dat het blijven vertellen over fertiliteitsproblemen schaamte wegneemt. “Mensen durven zich niet te uiten, vinden het een zwaar onderwerp. Maar dat hoeft allemaal niet zo te zijn, je kunt het ook prima met een glimlach vertellen, met af en toe een grapje tussendoor. Zo wordt het ook duidelijk. Het is een serieus onderwerp, dat wel, maar het hoeft niet het einde van de wereld te zijn, je hoeft het niet erger te maken dan het is.”

Dooddoeners
Kevin denkt dat de mannen en vrouwen van de havenwereld beter op vruchtbaarheidsproblemen reageren dan in andere branches. “Ik heb nog nooit dooddoeners gehoord als: zet het even uit je gedachten dan gebeurt het vanzelf. Nooit. Terwijl tegen Patricia dat soort dingen wel gezegd worden. Mijn collega’s hebben er begrip voor, ik kan altijd mijn verhaal kwijt, daar prijs ik me gelukkig mee. Het zijn ook gewoon mensen, ondanks de harde buitenkant.” Daarnaast beseft hij wel dat het als man makkelijker is, omdat de meeste ingrepen in de molen op het conto van de vrouw komen en dus ook meer effect hebben op werkomgeving en werkritme.

Pauze
Op dit moment heeft het stel even pauze. Even geen fertiliteitsafspraken, terugplaatsingen of hormoonbehandelingen. “Het is een aanslag op je gestel. We hebben even tijd nodig om tot onszelf te komen en maken ons geestelijk klaar om met zijn tweeën te blijven. Ondertussen blijven we pleiten voor openheid, om onwetendheid tegen te gaan. Zodat mensen niet meer zo makkelijk zeggen: we nemen even een kindje.”