Op zoek naar herkenning

Als ik hoor dat het boek Spuiten & snikken van Claudia van Loon uitkomt, wil ik het graag lezen. Omdat ik middenin de IVF-behandelingen zit, ben ik op zoek naar vrouwen die hetzelfde doormaken of doorgemaakt hebben. Dit boek zou een verhaal vol herkenning zijn. Herkenning waar ik naar smacht.

Door: Nathalie

Een dag na het uitkomen van Claudia’s boek ligt het al bij mij op de mat. ‘Never give up hope’zegt de bijgesloten boekenlegger tegen me. Ik glimlach en denk: Zo is het meid! Ik jaag, misschien iets te snel, door de eerste twee hoofdstukken heen en nestel me in de bank zodra ik aankom bij het, voor mij, belangrijkste deel van het boek. De kinderwens die maar niet in vervulling gaat en de lange reis die daarop volgt. De reis die uiteindelijk een boek vormt van wel 267 pagina’s. Ik ben op zoek, op zoek naar herkenning en begin snel met lezen.

Strijd
Claudia neemt je echt mee in haar boek. Wanneer ik lees voel ik haar vechtlust. Zij wil niets liever dan moeder worden en is vastbesloten daar alles aan te doen. Het eerste jaar vol teleurstellingen, twijfels en hoop komt voorbij. Al haar moeite blijkt voor niets en na onderzoeken blijkt dat zij en haar man alleen door middel van ICSI kans zouden maken op een zwangerschap. Hier begint de echte strijd. Strijd tegen hormonen en alle emoties die daarmee gepaard gaan. Daarnaast beschrijft ze voortreffelijk wat al deze medicatie en emoties met je doen als mens. Dat je verandert en jezelf kwijt kan raken. Het onbegrip van de buitenwereld, maar daartegenover ook de steun die zij ervaart om zich heen.

Vastbeslotenheid
Ik huil bij haar teleurstellingen, ik lach bij haar ‘noem het zoals het is’-uitspraken (zoals ‘kut’pillen en stinkstokken). En ik vind kracht terwijl ik steeds verder in het boek kom en meegenomen word in haar vastbeslotenheid door te zetten. En bij het lezen dat ze twee streepjes op haar zwangerschapstest heeft, krijg ik hoop… Een prachtig verhaal, waarin iedere vrouw met een nog onvervulde kinderwens zich zeker in zal herkennen.

Taboe doorbreken
Toch is het doel van Claudia breder dan alleen herkenning te bieden. Zij hoopt een taboe te doorbreken. Want dat bestaat, vindt ze. Zij hoopt dat ook anderen haar boek zullen lezen om zo meer inzicht te krijgen in het leven van iemand die dagelijks onder de hormonen zit. Iemand die dagelijks in gevecht  is om haar kinderwens in vervulling te laten gaan. Zodat vrouwen die in een vergelijkbaar traject zitten dit niet stiekem meer doen, maar er meer open over durven te zijn. Zodat ze niet hoeven doen alsof het allemaal wel meevalt. Zodat alle goedbedoelde, maar toch stekende, opmerkingen achterwege blijven.

Voor mij
Claudia schrijft op pagina 77: ‘Het is niet eerlijk om te zeggen dat we nog jong zijnen dat we het geen obsessie moeten laten worden. Ons leven gaat  er misschien wel heel anders uitzien. Misschien krijgen we geen kinderen, staan we nooit aan het schoolplein om onze kinderen op te halen en verjaardagsfeestjes te organiseren. Dan zijn wij er niet bij als onze kinderen trouwen en op hun beurt kinderen krijgen. Wij blijven dan samen, met z’n tweeën.’

Ik weet onze afloop nog niet. Wat ons avontuur van IVF brengt weten wij nog niet. En dat brengt angst. De angst van het niet in vervulling gaan van onze wens en het nog niet klaar zijn om ons daarbij neer te leggen. Maar ik hou hoop. Ik hou mijn kracht vast. Net als Claudia. En wie weet…