Verder leven zonder kinderen

Tien jaar geleden besloten Judith (46) en haar man David (48) na drie jaar proberen niet verder te gaan met behandelen. Judith vertelt op welke manier haar onvervulde kinderwens nu in hun leven aanwezig is en wat haar heeft geholpen.

Tekst: Léonie de Boer

Judith: “Mijn bijna honderdjarige oma had een motto: ‘Als je iets niet kunt veranderen, probeer het dan te accepteren en ga verder.’ Het klinkt cliché, maar deze woorden helpen mij voor ogen te houden wat ik belangrijk vind. Het zit niet in mij om op te geven. Ik ben dingen gaan doen waar ik blij van word. We gaan bijvoorbeeld vaker op vakantie en prikkelen onszelf door nieuwe dingen te ontdekken. Ook heb ik een sportauto gekocht. Natuurlijk is het geen vervanging, maar ik heb er wel elke dag plezier van. Soms krijg ik reacties als ‘patser!’ naar mijn hoofd geslingerd. Op mijn vraag of ze weten waarom ik die auto heb, krijg ik altijd een ontkennend antwoord. Zodra ze horen dat we onze droom om een kind te krijgen niet hebben kunnen waarmaken en dus een andere droom hebben laten uitkomen, zijn ze stil.

Leren reageren
“Met lastige vragen en jolige opmerkingen als ‘zal ik het even doen?!’ heb ik echt moeten leren omgaan. De vraag ‘hebben jullie kinderen?’ is mij zo vaak gesteld. Laatst nog tijdens een sollicitatiegesprek. Tien jaar geleden wurmde ik mij in allerlei bochten om maar geen antwoord te hoeven geven. Het voelde of ik toneel speelde. Het stond ook haaks op het proces waar ik doorheen was gegaan. De beslissing te stoppen met het medisch traject, lukte pas toen ik dicht bij mijzelf bleef. Om niet wéér los van mijzelf te raken, leerde ik vragen en flauwe opmerkingen niet langer uit de weg te gaan. Inmiddels zeg ik zonder veel moeite: ‘Helaas hebben we geen kinderen. We hadden het graag anders gezien, maar het is ons niet gegund.’”

Zelfbescherming
“Als mensen om ons heen vertellen dat ze een kindje verwachten, ben ik oprecht blij voor hen. Ik misgun niemand iets. Toch houd ik afstand. Ik ga niet vaak op kraamvisite en ook kinderverjaardagen laat ik doorgaans aan mij voorbij gaan. Puur uit zelfbescherming. Ik voel mij op die momenten zo eenzaam. Natuurlijk word mij dit niet altijd in dank afgenomen. Dat is dan maar zo. Ik wil dicht bij mijzelf blijven. Ik ga het gesprek erover inmiddels wel aan en laat via een lief kaartje ook altijd iets van mij horen. Gesprekken over kinderen vind ik prima, maar ik wil er niet mee worden overladen. Vroeger liep ik weg als dat gebeurde en zei niks. Nu geef ik aan dat ik het moeilijk vind en vraag of de ander er rekening mee wil houden. Mensen waarderen dit. Inmiddels raak ik gelukkig ook minder van slag door dit soort gebeurtenissen. Het valt mij ook op dat ik zelf minder praat onze onvervulde kinderwens. Ik wil geen zeur zijn die het er nog steeds over heeft. Tegelijkertijd zit dat verdriet er nog wel. Het is alleen minder zichtbaar voor de buitenwereld. Hier goed mee omgaan blijft lastig.”

Samen sterk
“David en ik zijn nog steeds elkaars beste maatje en hebben het heel fijn samen. Daar ben ik trots op. Al werken we er ook hard aan. Dat klinkt zwaarder dan ik bedoel, maar we hebben nu eenmaal veel tijd samen. Hoewel ik geniet van de vrijheid die we hebben, zie ik wel een donkere wolk in de toekomst hangen. Hoe is ons leven straks zonder kleinkinderen? Gelukkig praten we er samen over. Stoppen we eerder met werken of kopen we een huis in het buitenland? De belangrijkste les die ik heb geleerd is dat je niets kunt afdwingen, maar zelf kiest hoe je ermee omgaat. Ook tien jaar later voel ik mij weleens verdrietig. Eén dag lang huil ik alles eruit, dan raap ik mijzelf weer bij elkaar. Ik wil niet in dat gevoel blijven hangen. Stel dat ik morgen dood ga, wil ik dat mensen kunnen zeggen: ‘ze heeft een mooi leven gehad!’ en niet ‘ze had nog zoveel willen doen.’ Eigenlijk ben ik net een pitbull. Als ik iets wil, bijt ik mij daar in vast. Dat wij geen kinderen hebben kan ik niet veranderen, maar wel om wat van het leven te maken!”