Patricia bracht nachten door op fora

Vier jaar lang vocht Q-music-dj Patricia van Liemt (34) om haar grootste verlangen werkelijkheid te laten worden. Over haar ervaringen met IVF en de komst van haar dochter Maria schreef ze de autobiografische roman ‘De lab baby’. Eind maart 2013 beviel ze van haar tweede dochter Phaedra.

Tekst: Patricia de Ryck / Foto: Bonnita Postma

‘Dat zwanger worden niet vanzelf zou gaan, wist ik onbewust wel. Ik was ontzettend slordig met de pil. Was het bij vriendinnen al raak als ze tussendoor een keer ziek waren geweest, ik kon ’m makkelijk vier dagen vergeten. Ik werd gewoon weer ongesteld.

Toen ik Pieter leerde kennen, wist ik meteen dat ik kinderen met hem wilde. Ik heb dan ook al snel gezegd: ‘Ik stop met de pil, we zien wel wat er gebeurt.’ Natuurlijk hadden we het over mijn vermoedens gehad. En die werden inderdaad bevestigd: er gebeurde niets.

Ik heb heel snel aan de bel getrokken, maar in het ziekenhuis werd mijn verzoek tot onderzoek in eerste instantie afgewezen. Reden: ik was nog maar 29 en we waren nog zo kort samen. Wacht nog maar even, was het devies. Toch heb ik doorgedramd. Ik ben op mijn strepen gaan staan in het ziekenhuis. Dat moet je echt doen hoor, als iets niet goed voelt.’

Onderbuikgevoel
‘Ben je net een jaar samen, kun je je vriend vertellen dat zijn zaad onderzocht moet worden. Dat is moeilijk, maar Pieter vond het goed. En het bleek te traag te zijn. Met mij was niets aan de hand. Voor mijn gevoel klopte dat niet. Mijn onderbuikgevoel werd bevestigd bij een volgende test: zijn zaad-kwaliteit bleek te wisselen en bij een kijkoperatie ontdekte de arts dat ik een hartvormige baarmoeder heb. Door die combinatie van factoren zou ik niet natuurlijk zwanger kunnen raken.

In totaal hebben we zes IUI-pogingen gedaan. Ondanks het kleine slagingspercentage in mijn situatie geloofde onze arts hierin. Daarna heb ik nog twee keer IVF en een miskraam moeten doorstaan, voordat ik een doorgaande zwangerschap had. Ik wilde zo graag een kind dat ik er echt alles voor over had.

Ik vond zwanger worden via IVF heel erg zwaar, met name die wachtweken na de terugplaatsing. Ik noem ze de helweken. Ik had dan zo’n pijn in mijn buik dat ik soms hoopte dat ik ongesteld werd. Dan had ik tenminste antwoord. Die twee weken wachten dreven me tot waanzin. Nachtenlang bracht ik door op fora, om te lezen wat anderen voelden en deden. Had ik linksonder lichte pijn, dan zocht ik dat meteen op. Talloze onbekende vrouwen gaven me in die tijd houvast.’

Van me af schrijven
‘Ik vond het verschrikkelijk om de controle over mijn eigen lichaam kwijt te zijn, daarom ben ik begonnen met schrijven. Alles schreef ik van me af: van mijn gevoelens tot alle medicijnen die ik slikte. Toen ik ineens zonder werk kwam te zitten, ging ik steeds vaker naar de IJ-kantine om te schrijven. Echt een plan om er een boek van te maken, had ik toen niet. Ik vond schrijven zo leuk, dat ik er ook steeds meer mensen bij begon te halen. Natuurlijk zijn ze wel zo bewerkt dat je ze niet meer kunt herkennen, want het is een roman.

Pieter en ik zijn wel een-op-een de hoofdpersonages uit het boek. De ruzies in de auto voor het ziekenhuis, de verwijten, spanningen, emoties – ik beschrijf ze zoals wij ze meemaakten. We probeerden er samen gewoon wat van te maken. We moesten zo vaak naar het ziekenhuis, dat we daarna meestal even een halfuurtje spijbelden van ons werk voor een snelle kop koffie met appeltaart in het koffietentje om de hoek. Even die rush eruit halen, dat leverde de broodnodige rust op.’

Aan de grote klok
‘Ik wilde onze problemen het liefst met vrienden en familie delen. Pieter wilde het juist niet aan de grote klok hangen. Voordat hij er makkelijker over ging praten, moest er een lange weg worden bewandeld. Honderden gesprekken hadden we erover.

Daarom ben ik zo dankbaar dat ik ons verhaal in mijn boek mag delen. Pieter begrijpt nu dat het goed is dat wij ons verhaal doen. Met dit boek kunnen we andere stellen een hart onder de riem steken. In die periode zochten wij namelijk ook naar dit soort verhalen. Door open te zijn, kan de dialoog veel meer op gang komen.’

Niet mogen falen
Waarom BN’ers over dit onderwerp zwijgen? Patricia van Liemt: ‘Als je vruchtbaarheidsproblemen hebt, voelt dat toch als falen. Ik denk dat BN’ers er daarom zo terughoudend over zijn: als BN’er mag je niet falen. Vindt men. Daarbij komt: je kunt er niet alleen zelf open in willen zijn, je partner moet dat gevoel delen. En voor een man is het misschien nog lastiger. Die gaat in de kroeg niet vertellen dat hij traag zaad heeft. Dat begrijp ik ook wel.’

Dit artikel verscheen eerder in Uitgerekend Jij nr. 1, 2013.