Brigitte is soms strontjaloers

Na drie IVF-pogingen bleef zangeres Brigitte Nijman (43) kinderloos. Ze werd ambassadeur van Uitgerekend Jij. ‘Het biedt een platform voor een onderwerp waar je in andere media niet zo snel over praat.’

Tekst: Denise Hilhorst / Foto: Roy Beusker

Brigitte: ‘Op de foto’s van de bevallingen van mijn zusjes zie ik hoe zij naar hun kind kijken als het net is geboren. Daar ben ik strontjaloers op. Dat ga ik nooit meemaken: dat een kindje uit mijn buik komt en op mijn buik wordt gelegd. Ik heb veel andere dingen om gelukkig mee te zijn: ik heb een geweldige familie, ik mag zingen. Maar toch. Een kindje willen is zo’n oerwens.

Vol goede moed
Ik ontmoette mijn huidige man op mijn 39^e. Ik had toen al achttien jaar in het theater gewerkt. Ik dacht niet na over kinderen, mijn leven was er niet op ingericht. En opeens kwam ik deze man tegen, en dacht ik: maar van hém zou ik wel… Alleen was ik op dat moment natuurlijk al “oud”. Mijn man was gesteriliseerd. Er moest een biopt worden genomen uit zijn zaadballen om zijn zaadcellen te verkrijgen, daarmee konden we IVF doen. Bij mij was alles goed. Ik ben gezond, ik had voldoende eicellen, mijn baarmoeder zag eruit als die van iemand van 33, zeiden ze. De eerste poging gingen we vol goede moed in. Ik kocht zwangerschapsboeken, eigenlijk was ik al zwanger voor mijn gevoel.’

Zó technisch
‘Toen de eerste poging mislukte, werd ik pas bang: wat nou als mijn lichaam dit niet wil? De teleurstelling werd na iedere mislukte poging groter. Mensen die denken: IVF, dat doe je even, die snappen het niet. Het is fantastisch dat het kan, maar het is zó technisch allemaal. Dat vond ik er heel moeilijk aan, omdat ik een emotioneel persoon ben. Ik wilde – net als iedereen – vrijen om een baby te krijgen. Het beeld van zo’n klein krullenbolletje in mijn armen zorgde ervoor dat ik de moed erin hield. Je moet sterk in je schoenen staan om dit te doen, het is allesbehalve romantisch. Nog twee IVF-pogingen mislukten. Ik begreep het niet. Het zag er toch allemaal gunstig uit? Waarom bleef het dan niet zitten? Ik ging mezelf de schuld geven. Had ik dan toch niet moeten springen bij dat optreden? Was ik te hard over die verkeersdrempel gereden? Ik werd ook bang: moest ik dit wel doen? Kreeg ik wel een gezond kindje als ik doordrukte? Ik geloof heel erg in dat dingen zo moeten zijn. Misschien wilde het universum dit niet voor mij. Toen zijn we gestopt.’

Showbizzdesk
‘De aandacht voor zwangerschappen van bekende Nederlanders: dat is gewoon het vak. Je probeert je werk te verkopen, en daarbij hoort dat je ook een stukje laat zien van wie je bent. De leuke momenten kun je veel gemakkelijker met iedereen delen. Als je zwanger bent, wil je dat uitschreeuwen. En natuurlijk willen ze je dan ook aan de showbizzdesk. Maar om daar nou te gaan vertellen over je mislukte IVF-poging, dat past niet. Die setting zou geen recht doen aan de gevoelens die daarbij komen kijken. Ik zou het hooguit vertellen in een integer programma dat over dit thema gaat. Met Laura Vlasblom maakte ik een theaterprogramma over vrouwen. Ik wilde toen ook iets van mezelf laten zien. Ik heb een liedje gezongen over mijn droom om een kindje te krijgen. Ik ben daarna wel gevraagd om erover te praten, in interviews. Maar vaak praat ik eroverheen, omdat ik niet weet hoe het erin komt. Het is geen onderwerp dat in twee zinnen samen te vatten is.’

Niemand praat erover
‘Ik krijg via Facebook veel berichtjes van vrouwen die mijn verhaal kennen. Dat doet mij goed. Ik word ook als mens serieus genomen. Ik heb óók te maken met teleurstellingen. Ondanks mijn fantastische leven kom ik thuis in een huis zonder kinderen. Ik kan er zelf ook niet met veel mensen over praten, dus ik snap wel dat ze iemand zoeken die het begrijpt. Ik weet wat het is. En ik heb zo’n enorm respect voor de vrouwen die hier dag in dag uit mee bezig zijn. Er wonen vast mensen om me heen die ook problemen hebben met zwanger raken. Maar niemand praat erover. Het is iets wat heel erg in het donker leeft. Kinderen hebben is de norm. In de buurt waar ik woon, wemelt het van de bakfietsen met kinderen. Ik woon in een straat waar ik struikel over de stepjes en de kinderfietsjes. Op de ene dag kan ik daar makkelijker mee omgaan dan op de andere. Als vriendinnen me vertellen dat ze zwanger zijn, vind ik dat ónwijs leuk. Tegelijkertijd vind ik het jammer dat ik dat wonder nooit heb mogen voelen in mijn buik. Ik denk dat ik een ontzettend leuke moeder had kunnen zijn. Ik hoop dat het bestaat dat we nog een volgend leven hebben. Als ik dan 21 ben en ik heb mijn grote liefde ontmoet, dan gaan we meteen beginnen.’

In 2012 maakte Brigitte met Laura Vlasblom een eigen voorstelling met de titel ‘Haar’. Een theaterconcert met leuke en minder leuke anekdotes over het leven van de werkende vrouw. Hierin praatte ze openhartig over haar droom om een eigen kindje te krijgen.