Hanneke en Gerrit gingen een lange weg

Dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, weten Hanneke en Gerrit als geen ander. Voorafgaand aan de geboorte van hun zoon gingen zij een lange weg.

Tekst: Francisca Toes

Hanneke: “Een kindje was meer dan welkom. Het heeft enkele jaren geduurd voordat het echt tot ons doordrong dat het misschien niet zou lukken om zwanger te worden.” Gerrit vertelt verder: “In onze omgeving werden kinderen geboren. Dan gingen wij weer op kraamvisite bij vrienden of familie, terwijl het bij ons maar niet lukte om zwanger te worden. Dat was zwaar. Zelf wilden wij het ook zo graag.” Hanneke: “Al meerdere keren was ik met rugklachten bij de huisarts geweest. Op een gegeven moment trof ik een invaller die aan mij vroeg of ik misschien last had van stress of dat er meer aan de hand was. Ik vertelde dat ik graag zwanger wilde worden en dat dit niet lukte. Na dit moment begon het balletje te rollen. De huisarts verwees ons vervolgens door naar het St Jansdal ziekenhuis in Harderwijk.”

Rollercoaster
De gynaecoloog voerde het eerste gesprek met Hanneke en Gerrit en onderzocht het echtpaar medisch. Ze mochten starten met IUI en werden in contact gebracht met de fertiliteitsverpleegkundigen Annemiek en Sandra. Hanneke: “Annemiek en Sandra begeleidden ons gedurende het hele fertiliteitstraject. Zij waren de schakel tussen ons en de gynaecoloog. Vanaf toen kwamen wij in een soort rollercoaster terecht. Zo moest ik hormonen gaan spuiten om meer dan één eitje te laten rijpen. Tien dagen na mijn menstruatie gingen wij naar het ziekenhuis om te kijken of er eitjes aanwezig waren, en hoeveel. Als dit er niet te veel waren, moest ik 36 uur voor de behandeling zelf een hormoonspuit zetten om de eisprong op te wekken. De eerste twee keer had de IUI (intra uteriene inseminatie) behandeling helaas geen succes. De derde keer was het raak en bleek ik zwanger. Het gevoel dat wij toen hadden was niet te beschrijven.”

Emotioneel
Gerrit vertelt met een brok in zijn keel verder: “Bij het eerste controlebezoek bleek het niet goed te zijn. Wij zagen het al aan het gezicht van Annemiek. Toen zij bevestigde dat er geen leven was, zakte de grond onder onze voeten weg. Emotioneel waren wij op dat moment niet voor rede vatbaar. Wij hadden afgesproken na het ziekenhuisbezoek te gaan winkelen voor babyspulletjes. Je kunt je voorstellen hoe ontzettend teleurgesteld we waren. De periode die volgde was heel heftig. Dit alles gebeurde vlak voor onze vakantie. Wij besloten toch te gaan, er even tussenuit zou ons vast goed doen.”

Houvast
Na de vakantie gingen Hanneke en Gerrit terug voor een vierde poging en die lukte. Hanneke: “Wij waren bang, blij durfden wij niet te zijn. Tijdens de eerste controle na zeven weken waren wij terughoudend. Toen bleek dat het goed was, was de fertiliteitsverpleegkundige net zo blij als wij waren,” vertelt Hanneke. “Na dit onderzoek kwamen wij onder controle bij de verloskundige. Via de mail hielden wij Annemiek en Sandra op de hoogte. Zij leefden echt oprecht mee en reageerden altijd. Ja, zij zijn tijdens de hele periode ons houvast geweest. Erwin werd geboren in het Moeder&Kindcentrum. Na de geboorte kwamen zij direct kijken. Dat was een bijzonder en geweldig moment.”

Zwaar en mooi
Elke poging is een kans, maar wanneer is het moment dat je stopt met proberen? Hanneke geeft aan dat het een enorm zware weg is die je echt samen moet gaan. Je gaat steeds een stapje verder. “Dit is niet iets wat je in je eentje moet ondergaan. Voor ons was het duidelijk dat het in ieder geval iets van ons samen moest zijn. Achteraf kunnen wij zeggen dat het ook een mooie weg was. Het is moeilijk in woorden te drukken hoe het is. Je wordt geleefd, emotioneel gebeurt er veel. Samen erover praten is heel belangrijk.”

Altijd positief
Ondanks het zware traject zijn Gerrit en Hanneke altijd positief gebleven. “Er waren momenten van wachten, zenuwen, verdriet en blijdschap. Wij wilden samen een kindje en gingen er samen voor. De betrokkenheid van de fertiliteitsverpleegkundigen en andere medewerkers was groot. Tijdens het traject is een enorme band ontstaan. De steun die wij kregen tijdens het traject was echt heel fijn. In het ziekenhuis hebben wij ervaren dat wij niet de enigen waren die niet spontaan zwanger werden. Gelukkig hebben wij het kunnen afsluiten met de komst van Erwin. Het is een ontzettend lief en makkelijk mannetje. Wij genieten volop van zijn aanwezigheid.”