Iris geniet van kinderen

Wat geeft mijn leven zin? Op dit moment is genieten van andermans kinderen heel belangrijk voor mij. Deel uit mogen maken van de levens van deze dierbare kinderen, iets mogen toevoegen en betekenen. Ik hoop daar nog vele jaren van te mogen genieten, helemaal als wij zelf zonder eigen kinderen de toekomst in (moeten) gaan.

Tekst: Iris Roeters

Nadat ik de liefde van mijn leven leerde kennen, wisten we al gauw dat we samen graag kinderen wilden. De eerste jaren probeerden we zelf zwanger te raken maar op een gegeven moment, na veel teleurstellingen, hebben we de stap naar het ziekenhuis gezet. Via IUI gingen we naar spannende en ingrijpende ICSI-behandelingen met de bijbehorende hoop en vrees. Helaas staan we na zeven jaar nog steeds met lege handen.

Rol als tante
Intussen heeft mijn zusje drie kinderen en kan ik vol overgave genieten van mijn bijzondere rol als tante. Zeker in de begintijd ben ik vaak een paar dagen bij hen in huis geweest zodat ik direct betrokken was bij de zorg voor mijn neefjes en nichtje. We hebben een heel bijzondere band, zodanig dat ze me vaak per ongeluk ‘mama’ noemen. Samen spelen, kletsen, logeerpartijtjes en ik ben vaak bij de kinderfeestjes aanwezig ‘want tante Iris hoort er altijd bij’. Heel vanzelfsprekend en tegelijkertijd ook niet. Het blijft bijzonder, die onvoorwaardelijke liefde van en voor hen.

Iets in mij aangeraakt
Het zusje van mijn man heeft er inmiddels voor gezorgd dat we er recent nog een nichtje bij kregen. Al is het niet makkelijk, en heb ik moeite met – voor mij confronterende – zwangeren, we genieten ook van dit nichtje met volle teugen. Van flesjes geven tot luiers verschonen en met haar knuffelen, het is allemaal even leuk! Ik ben als tante intens gelukkig met mijn neefjes en nichtjes. Mijn hart loopt over van liefde als we samen zijn. Dan wordt er iets in mij aangeraakt. Bijvoorbeeld als de kinderen van mijn zusje bellen om te vertellen dat ze een nieuw kunstje hebben geleerd, gewoon even bij willen kletsen of iets willen vragen. Ik hoor erbij in hun leven.

Veel energie
Al sinds mijn kinderjaren weet ik het: ik wil later als ik groot ben graag kinderen! En als iemand me vraagt wat ik wil worden, dan zeg ik “juf”. Jaren later, vanaf mijn zestiende jaar, heb ik talloze oppaskinderen. Na de middelbare school ben ik logopedie gaan studeren en ontdekte ik dat het werken met kinderen me vrij gemakkelijk af gaat en dat ik er veel energie van krijg. De kinderen voor wie ik nu op mijn werk iets mag betekenen zijn ook bijzonder voor mij. Kinderen die een verstandelijke beperking hebben en die ik als logopedist mag helpen beter te leren communiceren. Ik geniet van elke behandeling en leer ook veel van mijn leerlingen. Ze zijn wijs op hun eigen manier en ik leer in het moment te zijn en te kijken naar wat er is. Nu, wat we nu doen. De ene keer is de andere niet, maar leuk is het elke dag.

Dankbaar
Voor onze jongvolwassen overbuurjongens zijn we een extra plek waar ze kunnen praten, delen, sparren. Dat is erg bijzonder, we noemen ze gekscherend ook wel “onze pleegkinderen”. Want ondanks dat ze heel prima ouders hebben, staan wij toch anders in het leven en zijn wij qua leeftijd precies tussen de ouders en henzelf in. Dit contact koesteren we enorm. Van baby tot jongvolwassene: ik geniet van alle kinderen. Vooral als ik iets voor ze mag betekenen en iets mag toevoegen aan hun leven. Het geeft mijn leven zin, het maakt me dankbaar dat al die ouders hun kinderen aan mijn zorg toevertrouwen. Het maakt me een rijk mens!