Kim is lesbisch met een kinderwens

Ze hadden het mooi bedacht. Kim (34) zou hun eerste kindje dragen, en haar vrouw zou zwanger worden van de tweede. Helaas liep het iets anders dan gehoopt.

Tekst: Petra Wiebenga

Kim: ‘Misschien was ik naïef, maar ik dacht: het komt wel goed. Omdat wij twee vrouwen zijn begon onze kinderwens al met een uitdaging. We stonden lang op de wachtlijst voor donorzaad, en moesten sowieso naar het ziekenhuis om zwanger te kunnen raken. Maar dat het zo lang zou duren, had ik nooit verwacht.’

Volgens het boekje
Het stel probeert al sinds augustus 2010 zwanger te worden. ‘Er zijn geen afwijkingen, mijn schildklier werkt goed, mijn baarmoederslijmvlies is goed. Alles lijkt volgens het boekje te gaan. We zijn inmiddels na negen IUI-pogingen overgegaan op ICSI, en ook de bevruchting gaat goed. Alleen de embryo’s blijven niet zitten.’ De artsen staan voor een raadsel. Hoewel het ziekenhuis meedenkt en alternatieve onderzoeken aanbiedt, begint dit traject emotioneel zijn tol te eisen. Kim: ‘Het is heel heftig. We gaan maand in, maand uit naar het ziekenhuis. Steeds moet ik me opladen, heb ik hoop en krijg ik opnieuw die klap. Wij zijn tegelijk gestart met een aantal vriendinnen die een man hebben. Wij stapten naar het ziekenhuis, zij gooiden de pil in de prullenbak. Inmiddels zijn er al verschillende baby’s geboren. Mensen die in 2010 nog niet eens aan kinderen dachten, hebben er nu twee. Dat geeft een steek in mijn buik. Ik gun het hen, maar mijn eigen verdriet komt meer voorop.’

Rolverdeling
Kim: ‘Voor mijn vrouw is het ook moeilijk. Wij hebben allebei een kinderwens. Omdat ik drie jaar ouder ben, zou ik ons eerste kindje dragen. Zij heeft zich vastgezet in een soort ‘vadergevoel’. Ik maak alles lichamelijk mee, en zij is mijn rots in de branding. Ze was vol vertrouwen en zei dat het goed kwam. Maar na 2,5 jaar knaagt het. Ze kan me niet helpen, maar wil dat natuurlijk wel. Zij wil zorgen dat het goed komt, maar heeft er geen invloed op.’
‘Mensen om ons heen zeggen: “Joh, anders wissel je toch?” of: “Ga het tegelijk proberen en dan zie je wel”.  Maar zij gaan voorbij aan het feit dat moeder worden geen gokspelletje is. Het is iets groots. Het voelt een beetje of mensen bij een man/vrouw stel tegen de man zeggen: “Neem jij het even over.” Ik snap dat ze er praktisch naar kijken, maar het voelt niet goed.’

Herkenbare emoties
Kim kent geen andere lesbische stellen in dezelfde situatie. ‘Ik hoor wel eens dat een vrouw-vrouw-stel een eigen donor vond, het zaad inbracht en direct zwanger was. Met die vrouwen identificeer ik mezelf niet. Met man-vrouw stellen die moeilijk zwanger worden wel, daar herken ik emoties en gevoelens van. Een vriendin stuurde me een interview met Mirella van Markus. Zij is getrouwd met een vrouw en maakte een documentaire met de titel ‘Wij willen ook een kind’. Twee vrouwen, die tot IVF komen, met alle emoties van dien. Deze herkenning hielp me wel. Het is hen uiteindelijk ook gelukt, dat is fijn om te horen.’

Het kan wel!
‘Een keer is het bij ons ook gelukt en bleef een embryo zitten. Ik ben toen zes weken zwanger geweest. Dat waren bijzondere weken. Het euforische gevoel dat we een kindje zouden krijgen. Het is verdrietig dat het misging, maar ik was ook blij: het lukte in elk geval!’
Inmiddels is Kim met een tweede ICSI-poging bezig. ‘Na de eerste poging hadden we veertien embryo’s. Er is twaalf keer eentje teruggeplaawww. Nu zijn we bezig met de tweede poging en er liggen nog acht embryo’s in de vriezer. Het is hoopvol dat er veel goede embryo’s zijn, maar feit blijft dat ik hierna nog maar één verse poging heb.’

Niet opgeven
‘Natuurlijk praten we nu wel samen over wisselen; dat mijn vrouw probeert zwanger te raken. Na zo’n lange tijd ga je er anders naar kijken. Maar toen we het er de eerste keer over hadden, werd ik boos. Ik wilde het niet. Dat voelde als opgeven. Ik heb altijd gezegd dat ik het definitief wil afronden als ik stop. Maar dat zég je als je net begint.’
Soms krijgt Kim het gevoel dat mensen anders naar ze kijken. ‘Alsof wij hier zelf voor gekozen hebben, wat gedeeltelijk zo is natuurlijk, maar na zo’n lange tijd voelt dat absoluut niet meer zo. Alle emoties, van hoop tot verdriet, machteloosheid en boosheid… het maakt niet uit dat ik met een vrouw ben. Of dat je met een man bent, of zelfs alleen. Deze gevoelens zijn voor iedereen gelijk.’