Van kinderwens naar Kilimanjaro

Swantje Hoppe (42) en haar partner Roland (44) zijn kinderloos. Naast hun kinderwens delen ze een andere wens: het beklimmen van de Kilimanjaro. De reis die ze van plan zijn te maken staat niet alleen symbool voor hun nieuwe toekomst, maar komt ook ten goede aan kinderen over de hele wereld.

Tekst: Belinda Fallaux

‘Het is een bijzondere gewaarwording als je iemand ontmoet en al snel weet: met deze man wil ik kinderen. Het overkwam me toen ik Roland ontmoette. 35 was ik, en ik had tot dan toe geen sterke kinderwens. Roland veranderde dat. Met hem kon ik de hele wereld aan, met hem wilde ik een gezin stichten. Ik was gelukkig toen hij zei dat ook te willen, en we besloten er niet te lang mee te wachten.’

Gefaald
‘De eerste klap kwam toen bleek dat mijn beide eileiders dichtzaten. Ik zou niet op de natuurlijke manier zwanger kunnen raken; IVF was de enige optie. Ik had het gevoel dat ik als vrouw had gefaald. Dat ik niet compleet was. Ik ontzegde Roland kinderen doordat er iets niet goed werkte bij mij. Verdriet en schuldgevoelens wisselden elkaar af. Maar Roland maakte me al snel duidelijk dat van schuld geen sprake was, dat hij mij het allerbelangrijkste vond. We besloten vol voor IVF te gaan. In de vier jaar die volgden, ondergingen we vijf pogingen.
Achteraf zie ik dat ik in die tijd mijn emoties volledig heb onderdrukt. Als er weer een poging mislukte, stond ik mezelf amper toe om verdrietig te zijn. Ik wilde niet iedere keer wéér kapot zijn, dus huilde ik uit en dacht: schouders eronder en doorzetten. Of het naïviteit was of zelfbescherming – ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik na de vijfde IVF-behandeling in een zware depressie terechtkwam. Het was onze laatste behandeling, we konden niet meer. Hoe diep onze kinderwens ook was, die vier jaar hadden hun sporen bij ons achtergelaten. Ons leven stond al die tijd stil. Plannen maken deden we niet, beslissingen over de toekomst namen we evenmin. We waren gevangen in onze eigen kinderwens en we wilden ons leven terug.’

Litteken
‘Maar nu het laatste sprankje hoop verdwenen was, ging er een bodemloze box aan emoties bij me open. Ik was hulpeloos, eenzaam, ook al stond Roland naast me. Ik begon te rouwen om een verlies waarvan ik niet eens wist wat het inhield. Een gemis van iets wat ik niet kende. Maar toch voelde mijn verdriet als heel reëel. Nooit een baby in mijn buik voelen. Geen kinderen rond de eettafel. Niets hebben om achter te laten in deze wereld.
Dat was december 2015. De eerste helft van 2016 kon ik letterlijk niet meer genieten van het leven. Ik zag het nut er niet meer van in. Inmiddels zijn we bijna een jaar verder en ik merk dat het iets beter gaat. Ik zie de zon weer schijnen, kan weer oprecht genieten van de kinderen van vrienden. Ik heb nog steeds out of the blue momenten waarin het verdriet over m’n kinderloosheid me overvalt. Dit voelt als een wond waarvan het litteken nog zichtbaar is. Ik ervaar nog steeds de pijn die het veroorzaakt heeft en ik heb niet de illusie dat dat ooit verdwijnen zal. Maar het is een geluk dat Roland en ik elkaar hebben: onze intense band sleept ons erdoor.’

Symbolisch
‘En nu ontvouwt zich een nieuw doel voor ons. Naast een kinderwens delen Roland en ik nog een andere diepe wens: het beklimmen van de Kilimanjaro. Ooit stonden we samen in Argentinië op de top van een hoge berg en die ervaring was zo intens mooi dat we die graag willen herbeleven. Tijdens de IVF-periode konden we zo’n reis niet maken, maar nu wel en daarom gaan zijn we van plan om in februari 2017 de Kilimanjaro te beklimmen. Hoe wrang ook, onze ervaringen van de afgelopen jaren geven deze reis een diepere, symbolische laag. De berg staat zowel voor oud als nieuw; met het bestijgen van de berg laten we het verleden achter ons en ons nieuwe leven samen begint als we afdalen. Ik geloof niet dat deze reis al het verdriet zal wegnemen, maar het is wel een manier om het een plek te geven. Daarbij denk ik dat de beklimming zelf ook helend zal zijn. Het is geen relaxte wandeling, maar een zware confrontatie met jezelf. Enerzijds ben ik er bang voor, anderzijds kijk ik er enorm naar uit, want ik denk dat dit alle emoties die ik nog in me heb weggestopt, los gaat maken. Het wordt tijd dat ik mijn verdriet omhels.’

Liefde aan andere kinderen geven
‘Dat we ervoor gekozen hebben om onze reis te koppelen aan een goed doel, maakt het verhaal in onze ogen rond. We laten onze beklimming sponsoren voor WarChild, een organisatie die zich inzet voor oorlogskinderen in de hele wereld. Roland en ik hadden graag onze eigen kinderen liefde gegeven, maar kunnen nu op deze manier een beetje liefde geven aan andere kinderen. Ons verdriet ombuigen in iets positiefs maakt me enorm blij.
We trainen nu volop. De voorbereidingen geven me rust in de chaos in m’n hoofd, er vallen steeds meer dingen op z’n plek. Het verwerkingsproces was al in gang gezet, maar wordt hierdoor versterkt. Ik hoop dat Roland en ik na onze reis samen nog sterker zijn dan we al zijn, nog dichter bij elkaar. Dat ik er vrede mee kan hebben dat we zonder kinderen verder gaan. En vooral dat ik de mooie kansen die het leven zonder kinderen biedt, weer echt zie en voel.’

Wil jij Swantje en Roland steunen? Kijk dan op hun actiepagina.