Marga is kraamverzorgende

Marga verlangt zelf al jaren naar een kindje. Vorig jaar volgde ze haar hart en werd ze kraamverzorgende. En dat is af en toe moeilijk voor haar, maar toch vooral mooi. ‘Ik haal ontzettend veel kracht uit mijn werk’.

Tekst: Denise Hilhorst

Marga: ‘Ik werkte in de ouderenzorg, maar kraamzorg leek mij altijd al leuk. Juist toen wij al lange tijd in behandeling waren om zwanger te raken, vond ik de tijd rijp om de overstap te maken. Ik dacht ook veel kracht uit dit werk te kunnen halen.

Verminderd vruchtbaar
‘Wij kwamen in de medische molen terecht nadat ik naar de huisarts was gegaan vanwege een onregelmatige menstruatie. De huisarts verwees me door naar de gynaecoloog. Na bloedonderzoeken en echo’s bleek dat ik PCOS heb, waardoor ik verminderd vruchtbaar ben. Ik heb geen verdere verschijnselen zoals overbeharing en overgewicht. Omdat we een kinderwens hadden, wilden we meteen starten met behandelingen. Aanvankelijk probeerden we zwanger te raken met hormonen en echo’s (om de eisprong te bepalen). Maar omdat ook mijn partner verminderd vruchtbaar bleek te zijn, de kwaliteit van zijn zaad was heel wisselend, stapten we over op IUI en uiteindelijk op ICSI.’

Dubbel en zwaar
‘Vlak na mijn start in de kraamzorg bleek ik na de terugplaatsing van een cryo uit mijn eerste ICSI-behandeling zwanger te zijn. Helaas ging het na een week of zes mis; ik kreeg een miskraam. De dag na de miskraam ben ik meteen weer gestart met werken, om de stap niet al te groot te maken. Ik mocht meteen met een bevalling meedraaien. Eenmaal weer thuis was ik gebroken. Wat was dit enorm dubbel en zwaar. Na een aantal weken kon ik mijn verdriet toch een plekje geven en begon het genieten als kraamverzorgende pas echt.’

Vechten voor een kindje
‘Ik vind het ontzettend mooi om te mogen ondersteunen bij de verzorging van een nieuw leven, en daarbij de ouders met zelfvertrouwen achter te laten. Je mag mensen ondersteunen bij een van de belangrijkste en mooiste momenten in hun leven. Door te zorgen voor die kleintjes en hun ouders krijg ik enorm veel kracht om door te vechten voor een kindje van onszelf. Ook als dit uiteindelijk niet mag lukken, dan weet ik zeker dat ik dit werk nog steeds ontzettend graag zal doen, hoewel dat in het begin natuurlijk wel zwaar zal zijn.’

Teleurstelling
‘Mijn hoop neemt helaas wel af naarmate het traject vordert. We hebben nu twee ICSI-pogingen achter de rug, en nog vier cryo’s over. De derde en laatste poging die wordt vergoed komt in zicht. We hebben intussen van alles geprobeerd; vitamines voor mijn partner en mezelf, goed gezond eten en genoeg water drinken en noem maar op. Helaas heeft dit tot niets geleid. De hormonen maken het extra pittig. Na een mislukte poging vind ik het best zwaar om een moeder te zien met een kleintje. Of als ik bij mensen kom bij wie een kindje eigenlijk niet gewenst is. Dat doet zeer, en de teleurstelling is op dat moment groot, waarom is het mij niet gegund? Maar ook dat gevoel verdwijnt weer.’

Luisterend oor
‘Wat ik ook lastig vind, is als mensen vertellen dat het bij hen “in één keer raak was”. Dat voelt zo oneerlijk. Daarentegen hoor ik ook genoeg verhalen van paren die jaren in behandeling zijn geweest. Tijdens en na de zwangerschap komen dan nog veel emoties vanuit het voorgaande traject los. Ik vind het niet professioneel om dan mijn eigen verhaal te vertellen, maar ik bied hen natuurlijk als kraamverzorgende wel een luisterend oor na de bevalling. Ik denk dat ik als geen ander begrijp hoe moeilijk het voor hen is geweest en hoe blij ze nu zijn.’