Monique is vervroegd in de overgang

Als je 29 bent, is de overgang wel het laatste waar je je mee bezighoudt. Voor Monique liep het anders. Toen ze stopte met de pil en niet zwanger werd, bleek een vervroegde overgang de oorzaak. Samen met haar man Ron (35) heeft ze haar hoop nu gevestigd op eiceldonatie.

Tekst: Margriet Zuidgeest

In juni 2014 waren Monique en Ron wel klaar voor een kindje en de pil belandde in de prullenbak. Maar toen bleek de menstruatie heel onregelmatig te komen. Monique: ‘Ook kreeg ik last van buikpijn. De huisarts stuurde me naar de gynaecoloog. Op de echo bleken mijn eierstokken nogal klein te zijn en er was nauwelijks opbouw van het baarmoederslijmvlies. Ik moest bloed laten prikken. De uitslag kreeg ik telefonisch, op mijn werk. “En mijn kinderwens dan?” kon ik alleen maar antwoorden.’

‘Kinderloos’, dacht ik steeds
Want de gynaecoloog belde Monique met een nare boodschap. De oorzaak van die onregelmatige menstruaties en het niet zwanger worden, was een hele onverwachte: de overgang. ‘Ik dacht onze kinderwens te moeten opgeven. Ik heb zo hard gehuild. En niemand die ik probeerde te bellen, nam op.’
Ron: ‘Ik zat bij een klant en ik belde Monique even later terug. Ze kon bijna niet praten, alleen maar huilen. Als een gek reed ik naar haar werk om haar op te halen. Samen gingen we naar huis. Compleet verslagen. “Kinderloos” dacht ik steeds. Want op dat moment hielden wij ons niet met alternatieven bezig.’

Zeker weten
Maar dat deed de gynaecoloog wel voor ze, de dag erna al. ‘Die had het alleen maar over eiceldonatie. Wij waren nog lang niet zover. Eerst maar eens zeker weten of die vervroegde overgang echt klopte,’ vertelt Monique. ‘Misschien was mijn hormoonhuishouding gewoon in de war. Wel had ik inmiddels ook allerlei klachten met grote impact: opvliegers, haaruitval en pijnlijke gewrichten.’ Toen ze naar twee ziekenhuizen voor second opinions gingen, bleek het toch realiteit: Monique was in de overgang.

Gebruik van eicelbank
Bij die ziekenhuisbezoeken viel weer het woord eiceldonatie. En adoptie. ‘Maar adoptie is financieel niet haalbaar,’ zegt Ron. ‘En bovendien kan dat heel lang duren. Dan ben ik misschien al 40. Omdat de hoop op een spontane zwangerschap inmiddels was vervlogen, wenden we langzaam maar zeker aan het idee van eiceldonatie.’ ‘Aanvankelijk had ik mijn twijfels,’ legt Monique uit. ‘Want ja, de eicel van een andere vrouw met de zaadcel van Ron. Dan is er niets van mij bij. Toch groeiden we er steeds meer naar toe. Want het was wel Rons kindje, en ik zou het natuurlijk zelf kunnen dragen. Dus toen een vriendin aanbood donor te zijn, stond ik er toch open voor. We waren inmiddels ingeschreven bij Medisch Centrum Kinderwens (MCK), maar helaas was de vriendin volgens hun richtlijnen te oud. Gelukkig konden we vanwege de medische oorzaak bij mij, vrij snel gebruik maken van de eicelbank van het MCK.’

Nadenken over voorstel
De kenmerken van de donatrice en ontvangster – zoals gewicht, oog- en haarkleur – worden zo goed mogelijk gematcht. Ron: ‘En dan krijg je een “voorstel” waarbij je hoort hoe diegene er ongeveer uitziet. Daarover mag je dan nadenken.’ Na instemming met het voorstel doorloopt de donor de eerste fase van IVF; ze krijgt een hormoonbehandeling en de gerijpte eitjes worden via een punctie uit de eierstok gehaald. Daarna moeten die door de zaadcellen van de wensvader worden bevrucht. Ron vervolgt: ‘En toen was het zover. Ik mocht naar het MCK om mijn zaad in te leveren. Dat werd gecheckt en goed bevonden. Twee dagen later zou het lab bellen. Dat telefoontje was wederom een klap in ons gezicht. De eicel was niet bevrucht… Volgens de arts “gewoon” een kwestie van pech.’

Recht op terugplaatsing
Maar wat moesten ze toen? Want vanwege het tekort aan eiceldonoren kan elke ontvangster maar één keer dit traject doen. Monique: ‘Maar omdat er bij ons geen enkele eicel zich tot embryo had ontwikkeld, krijgen wij nog een kans. “Recht op terugplaatsing” heet dat.’ En dat is hoe Monique en Ron er op dit moment voor staan. ‘Het is erg spannend, maar het nieuwe voorstel is zelfs beter dan het vorige. Onze arts had deze donatrice gezien en gesproken en ze had meer overeenkomsten met mij. Het klonk positief, dus we houden goede hoop.’

 

Facebookpagina ‘Ongewenst niet zwanger’
Vervroegde overgang, opvliegers, eiceldonatie… Terwijl Monique en Ron in een compleet nieuwe belevingswereld zitten, kan een deel van hun omgeving zich tot hun grote verdriet maar beperkt inleven. Mede daarom hebben ze samen de Facebookpagina Ongewenst niet zwanger opgezet waar ze informatie over onvruchtbaarheid en blogs over hun proces delen. Het is een open pagina dus wie wil, kan er relevante berichten plaatsen. Monique en Ron nodigen iedereen daar van harte toe uit.