Nienke houdt vast aan hoop

Terug van onze vakantie is er toch die stille hoop: zou ik heel misschien toch spontaan zwanger kunnen zijn? De artsen weten niet waarom het bij ons niet lukt, dus wie weet! Maar die hoop is ook eng.

Door: Nienke

Onze vakantie was er een uit duizenden: tijd voor elkaar en terug naar de basis. Alles hadden we op pauze gezet: geen inwendige echo’s, geen buik bont en blauw prikken of wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis. Vakantie, rust en ontspanning. Daar waren we allebei heel hard aan toe. Ik verraste mezelf zowaar: de angst dat ik niet zou kunnen ontspannen bleek onterecht. Mijn jarenlange depressie leek minder aanwezig tijdens onze vakantie en dat was voor ons beiden een hele verademing. Ik kon oprecht genieten en dat was heel lang geleden.

Hoop gevestigd op IUI
Inmiddels zijn we nu vier jaar actief met onze kinderwens bezig, waarvan 16 maanden in een IUI-traject. Vier pogingen waarvan twee in een miskraam eindigden. De laatste poging was loodzwaar: vier weken lang hoopvol prikken, maar er bleek geen schot in de zaak en dus werd alles afgebroken. Met elke poging groeit de hoop, met elke menstruatie groeit de angst. Je wordt in deze gekke wereld gezogen en er lijkt nergens een andere uitweg dan die felbegeerde hartslag op de echo. IVF is voor ons uitgesloten, daar voelen we ons niet goed bij en dus hebben we alle hoop gevestigd op IUI. Omdat ik twee keer zwanger ben geweest, is ons ziekenhuis van mening dat dit voor ons een goede methode is.

Vloek en zegen
Na onze vakantie komt de verjaardag van mijn man snel in zicht en ik hoop zo dat ik hem een positieve test cadeau kan doen. Maar een paar dagen ervoor spat mijn roze wolk uiteen: mijn lichaam geeft alle tekenen van een nieuwe menstruatie. Ik stort in, hoop vervliegt, mijn grootste angst is voor een paar uur werkelijkheid. Bang dat ik voor altijd kinderloos zal blijven. De uren verstrijken en langzaam ebt mijn paniekaanval weg. Ik weet inmiddels dat deze aanvallen tijdelijk zijn en dat de hoop altijd weer terugkeert. Een vloek en zegen tegelijk, want hoop is een gevaarlijk iets. Hoop kan zo snel omslaan in vrees. Het ene moment klamp je je nog vast aan elk sprankje hoop dat je nog hebt, het volgende moment ben je in zak en as, omdat alle hoop vervlogen lijkt. Die continue strijd zorgt voor een achtbaan aan emoties die uitputtend is. En alle hoop ten spijt: elke poging probeer ik mezelf met beide benen op de grond te houden, maar uiteindelijk nemen mijn emoties de overhand en beland ik toch weer in die bekende achtbaan.

Goedbedoelde adviezen
Een vriendin en tevens (‘oud’ lotgenoot) weet dat er weinig te zeggen valt over de app, behalve dat ze mijn boosheid, angst en verdriet begrijpt. Er zijn gewoon geen woorden die dit gevoel verzachten. Hoogstens een virtuele knuffel. Zij weet als geen ander hoe pijnlijk sommige opmerkingen kunnen zijn en ze vermijdt ze gelukkig. Zogenaamde ‘goedbedoelde’ adviezen kan ik wel dromen, maar ik weet me tot nog toe te beheersen en knik braaf ja en amen. ‘De nicht van de kapper van de buurman van mijn oma ging op vakantie en toen was het toch ineens spontaan raak!’ Of: ‘je moét ontspannen, dan lukt het heus wel.’ De eerste die op commando kan ontspannen moet ik overigens nog tegenkomen. Op goeie dagen is de wereld van mij, maar op dagen zoals deze bestaat ie alleen maar uit een steen. En daar lig ik dan onder. Te wachten totdat ik mezelf weer bij elkaar heb geraapt, vol goede moed om een nieuwe IUI-poging te beginnen. Want de hoop op onze wolk van een baby blijft.

Waardeer dit artikel!

Dit artikel las je gratis. Vond je het artikel de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen. Als veel lezers dit doen, kunnen wij artikelen blijven schrijven over vruchtbaarheidsproblemen.

[paytium name=”Eenmalige donatie Denise Hilhorst” description=”Waardering artikel Denise Hilhorst”] [paytium_dropdown label=”Ik waardeer met” options=”1,50/2,50/5/10″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_total label=”Mijn gekozen waardering” /] [/paytium]