Nooit gedacht: zelf in het kraambed

In 2014 vertelde Esther (34) in Uitgerekend Jij over haar werk als kraamverzorgende terwijl ze zelf in een IVF-traject zat. Inmiddels is haar zoon Sil bijna 2 en is Esther net bevallen van de tweeling Guusje en Lea.

Tekst: Belinda Fallaux

“Binnen twee jaar van nul naar drie kinderen. Echt, ik ben megablij. Dat we dit mogen meemaken… Het is een droom die uitkomt. Spannend ook: Sil is nog zo klein, hoe zal het gaan nu de meisjes zijn geboren? Maar bovenal vind ik het een heel bijzondere periode. Zwanger worden was moeilijk, maar het moederschap is alleen maar fijn.

Kraambed
Ik heb altijd het vertrouwen gehouden dat ik moeder zou worden. Ik wilde het gewoon geloven, zag ook echt voor me dat ík een keer die vrouw zou zijn die in het kraambed zou liggen. Voor mij was het een vast gegeven dat er ooit een kindje zou komen dat de babykleertjes die ik had gekocht, zou dragen. En toch kon ik het bijna niet geloven toen de zwangerschapstest na de zoveelste behandeling positief was. Een complete verrassing, ik had al zo veel testen gedaan. Vanaf het eerste moment zat ik op een enorme roze wolk, ik genoot met volle teugen. Alles viel op z’n plek. Dit was wat ik gemist had.

Moeder ziek
Maar met 36 weken keerde het tij. Mijn moeder bleek ernstig ziek te zijn. Twee weken lang heb ik gehuild, ik dacht dat ik niet in staat zou zijn om te bevallen. Maar na veel gesprekken met mijn moeder lukte het me de knop om te zetten. Sil kwam na een makkelijke bevalling ter wereld en uitgerekend tijdens de kraamweek begon mijn moeder aan haar chemokuren. Ze vond Sil zo geweldig dat ze zich ondanks alles redelijk voelde. Er is niks dat me gelukkiger kan maken dan hij, zei ze.

Intens
Mijn moeder overleed toen Sil tien weken oud was. Achteraf denk ik dat hij precies op het juiste moment kwam. In de kraamweek is mijn moeder twee keer geweest, daarna ben ik bijna elke dag met Sil naar haar toe gegaan. Ik had verwacht dat ik door alle emoties in zou storten, maar dat gebeurde niet – het was een intense en gelukkige periode waarin mijn moeder volop meegenoot van Sil. Ik ben dankbaar en blij dat ze hem nog heeft gekend, maar het raakt me ook: het was nog lang niet genoeg. Ik mis haar ontzettend. Het is ook zo dubbel: ik ben nu eindelijk zelf moeder en mijn eigen moeder heeft al die tijd zo enorm meegeleefd. Ze was zo blij voor me. Het voelt alsof ik haar heb moeten inruilen voor mijn eigen moederschap. Dat is zwaar.

Te mooi
Moeder zijn is precies zoals ik het me had voorgesteld, ik heb er niet aan hoeven wennen. Vanaf de geboorte van Sil al niet. Nadat ik vier uur weeën had gehad en elf minuten had geperst, zei de verloskundige: pak je kindje maar aan. Ik was overdonderd, zo snel als het ging. Sil in mijn armen hebben voelde meteen goed, en ondanks het verdriet om m’n moeder vond ik de kraamweek relaxt. De babytijd was makkelijk, het ging allemaal vanzelf. Ja, het klinkt ideaal, maar dat was het ook; het was zoals ik hoopte en nog mooier zelfs. Pas nu hij een eigen willetje krijgt, moet ik wat meer nadenken over hoe ik op hem moet reageren. Nu hebben we drie kinderen. Deze keer was ik al na de tweede terugplaatsing van de cryo’s die we nog hadden uit de IVF-poging van Sil zwanger. Onverwacht snel, en toen bleken het er ook nog eens twee te zijn. We weten niet of de cryo zich gedeeld heeft of dat ik op hetzelfde moment ook spontaan zwanger ben geraakt. Een tijdlang heb ik gedacht: dit is een grapje, straks worden ze ons afgenomen, het is te mooi om waar te zijn. En nóg voelt het soms onwerkelijk.

Open zenuw
Nu ik zelf kinderen heb, heeft mijn werk een andere dimensie gekregen. Tijdens de zwangerschap van Sil was ik supertrots op die groeiende buik onder m’n werktenue. En nadat ik zelf was bevallen kon ik er uit eigen ervaring over meepraten. Ik ga nu met meer bagage naar mijn werk en dat is fijn. De adviezen die ik geef komen uit de eerste hand, en ik ben opener geworden over het lastige traject waarin ik zat. Het is nu minder beladen dan toen. Wel heb ik er een andere ‘open zenuw’ voor terug. Blije oma’s op kraambezoek – dat ligt nog wel gevoelig. Maar ik kan gelukkig heel blij zijn voor die ander.

Overloper
Terugkijkend denk ik dat ik mezelf tijdens het hele IVF-traject een beetje ben kwijtgeraakt. Ik vond zoveel dingen confronterend – kinderverjaardagen, te intieme vragen – en vlakte daardoor emotioneel af. Nu denk ik: misschien zorg ik nu zélf wel voor confrontaties bij een ander. Ik heb immers kinderen, hoor niet meer bij het andere ‘clubje’. Het voelt alsof ik een overloper ben. Niet reeël natuurlijk, maar weleens lastig. Ik hoop dat anderen die nog wel in dat schuitje zitten, vertrouwen houden. Niemand kan met zekerheid zeggen of je droom waarheid wordt, maar hoop helpt je wel om overeind te blijven.”