Praten over onvruchtbaarheid
Vriendinnen willen vruchtbaarheidsproblemen bespreekbaar maken
Als je niet zo maar zwanger wordt, raakt dat ook je sociale contacten. Weet je omgeving wel wat dit met je doet? Wil en kún je erover praten met anderen? De vriendinnen Loes en Charlotte bedachten ‘a pin for your thoughts’ om daarbij te helpen.
Tekst: Denise Hilhorst
Als blijkt dat haar goede vriendin Loes van de Laar niet zo maar zwanger kan worden, vindt Charlotte Hendriks dat best moeilijk. ‘Ik vond het heel ontastbaar, zat met veel vragen. Ik had wel eens heftige verhalen gehoord; dat vriendschappen verwaterden, dat collega’s het niet begrepen. Ik wilde Loes natuurlijk niet kwijt, maar ik wist ook niet meteen hoe ik hiermee om moest gaan. Gelukkig vonden we onze weg hierin.’
Heftig traject
Charlotte twijfelde dan ook geen moment toen Loes haar vroeg of ze mee wilde werken aan een idee om het thema vruchtbaarheidsproblemen meer zichtbaar en daardoor bespreekbaar te maken. ‘Het idee ontstond omdat Loes na haar eerste punctie dacht: nou, waar is het lintje? Ze vond het zo’n heftig traject, pijnlijk ook, waar ze van tevoren geen weet van had gehad. Ze had op dat moment graag iets willen hebben dat uitdrukte “wat erg dat je dit moet doorstaan, en wat goed dat je het hebt gedaan”.’
Zichtbare steunbetuiging
‘Een goede vriend van ons heeft een speldje ontworpen: a pin for your thoughts. Mensen die het speldje dragen laten op die manier zien dat ze denken aan de groep mensen die vruchtbaarheidsproblemen ervaren; dat ze zich realiseren dat het geen gemakkelijk traject is. Een zichtbare steunbetuiging. Dat is natuurlijk ontzettend fijn om zo maar ergens op straat tegen te komen als je er – zoals Loes – middenin zit. Eind 2014 hebben we de stichting ‘A pin for your thoughts’ opgericht. De opbrengst van de verkoop van het speldje kunnen we volledig besteden aan initiatieven rondom vruchtbaarheidsproblemen, want onze vaste lasten worden gedragen door onze sponsor Moeders voor Moeders.
Makkelijker praten
‘Door zo aandacht voor het onderwerp te vragen hopen we het ook wat makkelijker te maken om er in je directe omgeving over te praten – als je dat zelf wilt uiteraard. Zelf heb ik ervaren dat dit best lastig is. Je wilt het onderwerp niet vermijden, maar je wilt ook niet iedere keer als je elkaar ziet het daarover hebben. Veel mensen weten ook helemaal niet wat ze er over moeten, willen of kunnen zeggen. Door het speldje te dragen kun je in ieder geval laten zien dat je er wel aan denkt.’
Discussie op gang brengen
‘Ons doel is vooral het bespreekbaar maken van het thema vruchtbaarheidsproblemen. Op onze site willen we artikelen en andere items uit de media delen, vooral ook als die interessant kunnen zijn voor de omgeving. Zodat ze er vaker over horen, gaan merken dat best veel mensen hiermee te maken krijgen, en welke impact het heeft. We willen ook tips, informatie en handvaten aanreiken aan de omgeving omdat je als leek al snel op ingewikkelde en technische informatie stuit. Ten slotte willen we graag mensen uit de omgeving aan het woord laten. Hoe ervaren zij het eigenlijk als hun bekenden met vruchtbaarheidsproblemen te maken krijgen? Hoe gaan zij ermee om? Waarom vragen sommige mensen er niet naar? Die discussie willen we graag op gang brengen.’
Op 12 maart aanstaande organiseert de stichting A pin for your thoughts een benefietavond in De Couwenbergh in Aarle-Rixtel. Tijdens deze avond worden ook de stichting én de website officieel gelanceerd.
Waardeer dit artikel!
Dit artikel las je gratis. Vond je het artikel de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen. Als veel lezers dit doen, kunnen wij artikelen blijven schrijven over vruchtbaarheidsproblemen.
[paytium name=”Eenmalige donatie Denise Hilhorst” description=”Waardering artikel Denise Hilhorst”] [paytium_dropdown label=”Ik waardeer met” options=”1,50/2,50/5/10″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_total label=”Mijn gekozen waardering” /] [/paytium]
Het blijft toch raar dat er een taboe op heerst. Ook wij zijn er altijd erg open over geweest. En heb een of geschreven voor moeders voor moeders. Toen deze online geplaatst werd, kreeg ik veel positieve reacties , maar ook mensen die zeiden dat ze niet snapten dat ik dat zo op het internet zet! Daar keek ik toch wel raar van op, dat mensen het vreemd vonden dat wij er zo open over waren!
Nu de derde keer zwanger na icsi behandeling. En dus ook de derde keer MvM natuurlijk!
Wij zijn er altijd heel open over geweest, al die behandelingen en wat het met ons deed (tenminste dat laatste stukje was ik vooral open over, manlief iets minder) maar het heeft ons geholpen als mensen het wisten. Tegelijkertijd was het ook wel prettig als niet iedereen het altijd maar naar vroeg. Dus dat het lastig is voor de omgeving snap ik.
Wat een fijn initiatief!
Wat ik zelf merk, is dat er met veel onbegrip wordt gereageerd als ik kwijt moet dat ik het hele traject in het ziekenhuis maar een vervelende bedoeling vind. Dat ik het zwaar vind om een week te rouwen, een week hormonen te spuiten en drie keer naar het ziekenhuis te gaan en dan twee weken heen en weer geslingerd te worden tussen hoop en angst.
Mensen zeggen dingen als: ‘Je moet er niet zo over nadenken, dan komt ’t vanzelf wel’ of ‘Relax’ of ‘Je kunt toch ook niet verwachten dat je na 3 IUI’s zwanger bent’.
Dat is wel moeilijk. Het zorgt ervoor dat ik er langzamerhand steeds minder open in wordt, terwijl ik toch wel veel behoefte heb om erover te praten.
ik herken het van jou precie hetzelfde eerst vertel je het aan veel en dat word steeds minder
Ik deel graag mijn ervaringen en gevoelens rond om de onvervulde kinderwens en ziekenhuis bezoeken met mijn omgeving. Maar op sommige momenten is het ook lastig.
Zo heeft mijn leidinggevende op het werk totaal geen inleving in de moeilijkheid van het traject. Hij weet vanaf het begin af aan dat we onder behandeling zijn in het ziekenhuis ivm kinderwens, hij heeft echter nog nooit gevraagd hoe het nu gaat of hoe het met mij is. Toen ik aangaf dat een emotioneel zware klus nu echt even niet ging ivm de emotionele impact van het traject, kreeg ik te horen dat ik een last voor het bedrijf ben op deze manier… fijn. Ik heb hem een folder gegeven van de website freya, voor werkgevers die te maken hebben met een werknemer in de mmm. Ik heb hier nooit geen reactie meer op gehad.
Gelukkig reageren de meeste mensen fijn en meelevend. Ik vind het fijn als mensen vragen hoe het nu gaat met het traject. Ik voel dat mensen meeleven en voel me daardoor gesteund. Alleen is het echt zo, mensen die dit niet hebben meegemaakt, hebben echt geen flauw idee dat sommige opmerkingen en goedbedoelde adviezen echt pijn kunnen doen!
Vorige week nog: a joh, je gaat straks op vakantie dus misschien lukt het dan. Dan kan je het even helemaal loslaten. Dat hoor je toch heel vaak? Dat mensen zwanger worden als ze er niet meer mee bezig zijn?
Goed bedoeld, maar niet zo leuk om te horen…
In het zelfde gesprek ook de opmerking: maak je niet zo druk, je bent nog jong.
Ja… ik ben inderdaad pas 26, mijn man is echter 46. Daarbij is het feit dat je nog jong bent geen garantie dat er een tijd komt dat het wel lukt. En het verlangen naar een kindje is er al 2 jaar, dus mag ik me dan niet af en toe even moedeloos voelen?
Wat ik wil zeggen is dat je er rekening mee moet houden dat de reacties niet altijd zijn wat je hoopt. Zelf leg ik de goed bedoelde maar niet zo handige opmerkingen snel naast me neer. Ik waardeer de goede bedoelingen en de interesse en blijf mijn verhaal dus ook delen met mijn omgeving.